Gdy umiera kapucynka...

- Tak więc wyszła na spotkanie swego Oblubieńca z lampą zapaloną cichych cnót chrześcijańskich i zapewne za tyle zaparcia i tak piękne, budujące życie zakonne, wprowadzona została na wesele w Królestwie Niebieskim, lub wkrótce, jeżeli jeszcze jaki fenig pozostał do wypłaty sprawiedliwości Boskiej, wejdzie do przybytków wiekuistych i odbierze wieniec zgotowany jej za prace i trudy życia zakonnego. (...)

Co do nas, żałobni słuchacze! Pouczmy się, jak mamy bać się Boga, jak zachować święte jego przykazy. Oto zgasła dziewica poucza nas, jak pokutować mamy, byśmy się mogli dorobić nieba. Lubo nie każdego Bóg powołuje do zakonu, każdemu jednak powiedziano; „jeżeli pokutować nie będziecie, wszyscy zginiecie”. Dziewice uciekają od świata i surową czynią pokutę, choć może nie wiele wykroczyły przed Bogiem. My grzesznicy wieleśmy zawinili, a pokutować nam trudno. Biada nam! Jeśli na zawołanie Oblubieńca dusz naszych, nie będziemy mieć oleju cnót chrześcijańskich, bo natenczas zamkną przed nami bramy i nie puszczą nas na gody niebieskie. Niechże więc śmierć i pokutne życie śp. siostry Maryi Salomei będzie dla grzesznych nauką, by starali się żyć dobrze, ażeby dobrze kiedyś pomarli. Że zaś Chrystus Pan powiedział: że "nic zmazanego nie wnijdzie do Królestwa Niebieskiego", może przeto i śp. siostra Maryja Salomea pomimo pokutnego życia, jeszcze nie wypłaciła się sprawiedliwości Boskiej, przeto z Kościołem wznieśmy tę modłę błagalną za pokój jej duszy: Dobry Jezu a nasz Panie! Daj jej wieczne spoczywanie. Amen.

Materiały zaczerpnięto z Archiwum Mniszek Klarysek Kapucynek w Przasnyszu w: Mowa żałobna na pogrzebie śp. Maryi Salomei Stummer, zakonnicy w klasztorze przasnyskim wypowiedziana przez wielebnego ojca Fortunata Jajko, karmelitę i kapelana w Przasnyszu dnia 23 lutego 1882 roku w klasztorze kapucynek św. Feliksa, Warszawa, Druk Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych, 1882.