Honoracka nauka krzyża

6. Wiosną 1847 roku wychodzi na wolność. Przystępuje do spowiedzi z całego życia i, nie wracając już na studia, puka do furty klasztoru ojców kapucynów... Rozpoczyna przygotowanie do życia zakonnego, przyjmuje imię Honorat... Kilka lat później składa śluby i zostaje wyświęcony na kapłana przez arcybiskupa warszawskiego Antoniego Fijałkowskiego, dawnego płockiego biskupa pomocniczego. Pracuje w Warszawie... Jest to zwyczajna posługa duszpasterska: Msza święta, modlitwa, konfesjonał, kazania, wykłady, koła różańcowe... Parę lat później Ojciec Honorat będzie już przełożonym klasztoru warszawskiego i teraz pod jego duchową opieką znajdą się więźniowie Cytadeli. W latach powstania styczniowego będzie przygotowywał skazańców na spotkanie z Bogiem, wśród nich także swoich dwóch współbraci zakonnych...

7. Powstanie upada. Carat w odwecie uderza w duchowieństwo i klasztory. W nocy z 27 na 28 listopada 1864 roku w Królestwie Polskim zostaje zlikwidowanych 117 domów zakonnych, żeńskich i męskich. Pozostawia się tylko parę klasztorów tzw. etatowych, praktycznie miejsc internowania. Jednym z nich staje się podwarszawski Zakroczym, do którego zostaje wywieziony także ojciec Honorat. I tak ponownie – ale teraz już jako człowiek głębokiej wiary - powraca do diecezji płockiej. Głównym polem swojej działalności czyni konfesjonał - carski więzień z przymusu staje się dobrowolnym "więźniem konfesjonału", z którego będzie obficie rzucał ziarna wewnętrznej wolności....

Plan tego siewu był genialnie prosty: Polacy, pozbawieni państwa, organizacji społecznych i wielu duchowych źródeł, muszą podjąć walkę o odrodzenie moralne. Wprawdzie mężczyźni przegrali na polach bitwy, ale zostały kobiety. Kobiety różnych stanów – hrabianki, szlachcianki, kobiety z mieszczaństwa i chłopskie córki, panny i wdowy. Wiele z nich szukało realizacji ideałów wiary i patriotyzmu, wiele nie wahało się rezygnować z dostatniego i wygodnego życia, wiele było gotowych do największych poświęceń. Trzeba tylko te dusze odnaleźć, pokierować nimi i rzucić na głęboką wodę, powołując dla każdego stanu społecznego czy liczącej się grupy zawodowej w Królestwie oddzielne zgromadzenie.

Powstaną więc "siostry wiejskie" i "siostry fabryczne", siostry dla służących i siostry dla bogatych. Honorat nie będzie w tym wszystkim konsultował się z w władzami i nie będzie pytał o zgodę ochrany – zgromadzenia mają być ukryte... Zakonnice, ubrane w swoje świeckie stroje, bez habitów, w tajemnicy będą otrzymywać formację zakonną, składać kolejne śluby, a przede wszystkim docierać tam, gdzie siostra w habicie czy ksiądz w sutannie nie mieliby dojścia. Aż trudno uwierzyć: jeden, zamknięty w konfesjonale i w celi zakonnej człowiek sprawi, że we włókienniczym centrum żyrardowsko-łódzkim co dziesiąta robotnica będzie jego "skrytką". Że będzie żyła, jak inne robotnice, często w dramatycznych warunkach, ale – będzie z nimi. Po prostu będzie – ze swoją wiarą, z nadzieją, z Chrystusową miłością...