Ks. prał. prof. dr hab. Czesław Rychlicki urodził się 29 maja 1939 r. w Dobrzyniu n. Drwęcą. W 1957 r. wstąpił do Wyższego Seminarium duchownego w Płocku. 16 czerwca 1963 r. przyjął święcenia kapłańskie w bazylice katedralnej płockiej, a następnie przez rok pracował jako wikariusz w parafii pw. św. Jadwigi Śląskiej w Białej k. Płocka. W lipcu 1964 r. został skierowany na studia teologiczne w zakresie teologii dogmatycznej na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie, zaś od stycznia 1966 r. kontynuował je w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W grudniu 1970 r. uzyskał tam doktorat. Po powrocie do Płocka, od 1971 do 2012 r. był wykładowcą teologii dogmatycznej i ekumenizmu w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku. W 1972 r. zorganizował Soborowe Studium Teologiczno-Pastoralne dla kapłanów w diecezji płockiej, którym kierował do 2001 r.

Ten etap życia ks. profesora zapisał się szczególnie w jego pamięci. Tak wspominał go kilkanaście lat temu na łamach "Studiów Płockich": "Wkrótce po moim powrocie ze studiów do diecezji, ówczesny biskup płocki Bogdan Sikorski, zlecił mi organizację studium. Na początku, do jego uczęszczania zobowiązano pięć roczników księży, mających odpowiednio najkrótszy staż kapłański. Zanim rozpocząłem etap organizacji, chciałem jednak uczynić z zamierzonej instytucji rodzaj studium, które realizowałoby nie tylko cel formacji permanentnej, ale również na płaszczyźnie prawnej pomogłoby księżom uregulować status studiów seminaryjnych, jako studiów wyższych. W tamtych bowiem czasach absolwenci seminariów duchownych byli pozbawieni możliwości uznania studiów seminaryjnych jako studiów akademickich. Zacząłem więc myśleć o formalnym powiązaniu tego studium z którymś z wydziałów teologicznych na KUL-u, bądź ATK w Warszawie. Projekt ten skonsultowałem z bp. Sikorskim. Wydawał się on utopijny w zakresie ówczesnych możliwości realizacji, ale otrzymałem od biskupa „zielone światło” na jego realizację. Przeprowadziłem więc rozmowy z obiema uczelniami. Moja prośba, skierowana do ówczesnego rektora ATK w Warszawie, w zaskakująco krótkim czasie okazała się możliwa do realizacji. Ku radości mojej i satysfakcji władzy diecezjalnej, rektor ATK powiadomił nas o powołaniu przez ówczesnego Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki Płockiego Punktu Konsultacyjnego w ramach Wydziału Teologicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, z prawem prowadzenia studiów magisterskich w Płocku. Natomiast Wydział Teologiczny ATK dołączył uprawnienia prowadzenia kanonicznych studiów licencjackich z teologii praktycznej. Była to rzeczywistość zupełnie nowa w ówczesnych polskich realiach. Wkrótce powstały analogiczne punkty konsultacyjne w Katowicach i Gorzowie Wielkopolskim. Liczba księży uczęszczających do Punktu Konsultacyjnego była wysoka, w pewnym momencie osiągnęła około 180 duchownych. Wielu z nich wykorzystało tę szansę, aby w oparciu o studia seminaryjne uzyskać magisterium teologii, pisząc prace magisterskie na miejscu, by potem, po zakończonym studium pastoralnym, uzyskać kanoniczny tytuł zawodowy licencjata nauk teologicznych".

Ks. prof. Rychlicki wykładał także w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i w Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz na Wydziale Studiów nad Rodziną UKSW. W 1998 r. w Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk teologicznych, zaś 18 kwietnia 2002 r. tytuł naukowy profesora nauk teologicznych, nadany przez Prezydenta RP. Od 2001 r. był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i Wyższego Seminarium Duchownego w Toruniu. Od 2004 do 2014 r. był członkiem Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej. Od 2003 r. był członkiem korespondentem, a następnie od 2007 r. profesorem rzeczywistym Papieskiej Akademii Teologicznej w Watykanie, pełnił także funkcję sekretarza Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski w latach 1999-2007. Był organizatorem Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk i jej członkiem. Z mandatu Konferencji Episkopatu Polski od 1980 do 1982 r. był członkiem zespołu prowadzącego dialog z Kościołem Starokatolickim Mariawitów, w sprawie wzajemnego uznania ważności sakramentu chrztu. Z upoważnienia biskupa płockiego Stanisława Wielgusa prowadził rozmowy z władzami UKSW w Warszawie i Kongregacją Wychowania Katolickiego w Watykanie w sprawie afiliowania Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku do Wydziału Teologicznego UKSW w Warszawie. Umowa między uczelniami została podpisana 17 maja 2000 r.

Wziął udział w 39 sympozjach międzynarodowych i ogólnopolskich, opublikował 14 skryptów z teologii dogmatycznej, 10 książek, 158 artykułów naukowych i recenzji. Był promotorem 4 rozpraw doktorskich, przygotował 20 recenzji do tytułu naukowego profesora nauk teologicznych oraz 3 recenzje do doktoratów honoris causa, 19 recenzji dorobku habilitacyjnego oraz 62 recenzje doktoratów, był promotorem 64 magisteriów i 90 licencjatów.

W 1985 r. został odznaczony przez Jana Pawła II godnością kapelana Jego Świątobliwości, w 1987 r. godnością kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Płockiej, zaś w 2004 r. - godnością prałata honorowego Jego Świątobliwości.

Zmarł 17 grudnia 2022 r. w Domu Seniora Leonianum w Sikorzu, k. Płocka, w wieku 83 lat i w 60. roku kapłaństwa. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w płockiej katedrze (21 grudnia) i w rodzinnej parafii Dobrzyń n. Drwęcą (22 grudnia).