”Jozef Xiaze Poniatowski, Minister Woyny, Generał Dywizyi, Naczelny Dowódzca Woysk Polskich Xięstwa Warszawskiego (…) do Marka Szyperskiego. Uwiadamiam WM Pana, iż przychylając się do uczynionego mi przedstawienia, z zaletą Jego zdatności i gorliwości w Służbie, mianowałem Go Kancelarystą. Stosownie więc do tego mianowania, obeymiesz WMW Pan stopień rzeczony, i pełnić będziesz obowiązki onego, oczekując wydania mu w czasie łatwieyszym zwyczaynego Listu służby”.

Listy podobnej treści otrzymało co najmniej kilkunastu cywilów (płci obojga i wieku różnego) podziwiających brawurowe popisy rekonstruktorów z epoki napoleońskiej zebranych na dwudniowym widowisku w Gołyminie.

Okazją do zorganizowania widowiska był bitwa między armią napoleońską, a wojskami rosyjskimi stoczona w Gołyminie i okolicy 26 grudnia 1806 r. Starło się w niej ponad 40 tys. żołnierzy dowodzonych ze strony francuskiej przez marszałków: Murata, Davouta i Augereau, a ze strony carskiej przez księcia Golicyna oraz generałów Dochturowa i Sackena. Rosjanie mimo, że słabsi liczebnie mieli nad Francuzami przewagę w postaci dogodnego terenu do obrony i kilkudziesięciu dział, podczas gdy armaty francuskie ugrzęzły w błocie. Podobno właśnie wtedy Napoleon Bonaparte, który bitwę obserwował z Ciechanowa i Pałuk, powiedział, że do tej pory znał tylko trzy żywioły: wodę, powietrze i ogień, a pod Gołyminem poznał czwarty: błoto.

To właśnie po tej bitwie wymęczeni, często nie mogący wyciągnąć butów z błota, głodni żołnierze francuscy obok tradycyjnie wznoszonych okrzyków: ”Niech żyje Cesarz! i ”Niech żyje Francja” poczęli wołać: ”Kleba, kleba!”. Bitwa gołymińska została w zasadzie nierozstrzygnięta. Rosjanie wycofali się w kierunku Makowa Mazowieckiego. Stracili ok. tysiąca żołnierzy, podczas gdy Francuzi – ok. sześciuset.