To musi być rola interesująca

Powitana gromkimi brawami aktorka rozpoczęła spotkanie od zabawnych anegdot, których tłem była konfrontacja z jej wizerunkiem ekranowym. Z humorem wspominała przypadkowe spotkania z różnymi ludźmi, np. w sklepie, taksówce, pociągu i ich pełne zaskoczenia komentarze. Podobnie jest, podkreśliła, z temperamentem scenicznym utożsamianym często przez publiczność z życiowym temperamentem aktora, a to dwie różne sprawy.

- Teraz jestem podejrzewana o nieokiełznany temperament - mówiła ze śmiechem i dodała - Zawsze tak jest, że kiedy wyczuwamy jakąś słabość, chcemy z nią walczyć, zatuszować ją. W związku z tym w teatrze starałam się ten temperament pokazywać. Reżyserzy błagali „niech pani tak nie szarżuje, publiczność tego nie lubi”.

W rzeczywistości jestem osobą małomówną i zamkniętą - mówiła o sobie samej z lekką przekorą Anna Seniuk. Opowiadając o swojej drodze do zawodu aktora, wspomniała o egzaminie do szkoły teatralnej, który miał niespodziewane zakończenie. Powiedziała pierwszy przygotowany utwór, potem drugi, cichy i spokojny w nastroju, a poproszona o „coś żywszego”, np. piosenkę, zaśpiewała to, co akurat przygotowała, czyli utwór… „Umarł Maciek, umarł”.

- Komisja usiłowała wydobyć ze mnie jakąś krztynę temperamentu - ciągnęła dalej aktorka. - Profesor dziekan wpadł na pomysł i powiedział: „Niech pani zrobi jeszcze takie zadanie – niech Pani zrobi nam potworną awanturę”.

I zrobiła. Była tak przekonująca, że szybko jej przerwano, a za drzwiami sali, wśród kolegów rozeszła się informacja, że „jest straszna afera, bo Seniuk się zdenerwowała i krzyczy na komisję”.

Ale dopiero po 4 latach studiów poczuła się oswojona z teatrem. Jedna rola sprawiła, że na sezon przeniosła się z Krakowa do Warszawy. Sezon zamienił się jednak w … 40 lat i trwa do dziś.