Wnętrze bazyliki pułtuskiej zwieńczone sklepieniem kolebkowym, z charakterystyczną dekoracją architektoniczną i polichromią
Henryk Mazurek Jak wspominał później ks. proboszcz, najważniejszą i najtrudniejszą była decyzja, czy pozostawić jako świadka mały fragment polichromii, czy jednak odsłaniać i konserwować całą jej płaszczyznę.

Uzyskana dotacja państwowa pozwoliła jednak na rozpoczęcie realizacji drugiego z wymienionych scenariuszy.

Olbrzymie przedsięwzięcie trwało ponad 12 lat. W bazylice pułtuskiej pracował zespół konserwatorów: kierujący pracami Andrzej Wróbel, Marek Jeliński, Stanisław Stoń, Renata Markowska, Krzysztof Kudelski; konsultantem naukowym zespołu był prof. Stanisław Stawicki.

- Marzeniem było odrestaurowanie kilkudziesięciu metrów kwadratowych szesnastowiecznego malowidła. Dzisiaj patrząc na ogromną płaszczyznę przepięknej polichromii klękam przed Najświętszym Sakramentem w renesansowej kaplicy, zbudowanej na wzór wawelskiej i dziękuję, że to, co wydawało mi się niemożliwe do zrealizowania, stało się rzeczywistością, którą podziwia Europa - przyznaje ks. Wiesław.

Polichromia w pułtuskiej bazylice powstawała w latach 1551-1556.

Ważnym dokumentem jest zapis w Acta Episcopalia bp. Andrzeja Nowskowskiego z 1 sierpnia 1551 r., którym jest wpis umowy na pomalowanie sklepienia.

Wykonawcą prac został malarz Wojciech z Warszawy. Jednak pożar miasta, który objął także kolegiatę pułtuską w 1613 r., spowodował duże zniszczenia.

Po usunięciu skutków pożaru, pomalowano wnętrze świątyni, zakrywając polichromię na trzy wieki.