Zazwyczaj biedni i potrzebujący nie przyciągają uwagi prasy i fotografów, nie są bohaterami kronik czy wiadomości. Jednak w przedwojennym Płocku, przy Towarzystwie Dobroczynności, mozolnie dzień po dniu, pisano kronikę „zorganizowanego miłosierdzia”, którą przez lata prowadziła niezmordowana siostra służka Stefania Głodowska, zwana „siostrą Caritasową”. I tam właśnie są imiona, nazwiska i historie ludzi, o których świat nie chce pamiętać. 

Kuźnia przyszłych świętych

W 1882 r. w Płocku powstało, jako jedno z pierwszych na ziemiach polskich, Katolickie Towarzystwo Dobroczynności, z czasem nazwane Katolickim Towarzystwem Dobroczynności Caritas Płocka. Jego działalność koncentrowała się na pracy charytatywnej, która miała na celu przeciwdziałanie rozwijającemu się żebractwu w Płocku i diecezji. Chodziło więc o pomoc najuboższym i pobudzanie ludzi do czynów miłosierdzia chrześcijańskiego. Dzieł powstałych przy towarzystwie dobroczynności było naprawdę wiele, żeby tylko wymienić niektóre: tania kuchnia i herbaciarnia, zbieranie i rozdzielanie odzieży oraz wsparcia pieniężnego, ochronka dla dzieci i przytułek dla sierot, przytułek dla starców i kalek, sale pracy, porady prawne i pośrednictwo pracy. Czasy były ekstremalnie trudne, szerzyły się kryzys gospodarczy i nędza. Zaangażowali się w to dzieło wybitni duchowni tamtego czasu: ks. Antoni Julian Nowowiejski, ks. Adolf Piotr Szelążek, ks. Leon Wetmański – późniejsi biskupi, dziś błogosławieni bądź kandydaci na ołtarze, oraz znaczący przedstawiciele miasta i okolic, którzy byli darczyńcami wspierającymi to dzieło. W 1930 r., po śmierci bardzo zasłużonego dla towarzystwa ks. prał. Adama Pęskiego, na prezesa wybrano bp. Leona Wetmańskiego, a wspierała go w tym m.in. wielka społeczniczka tamtego okresu – Wanda Grabowska, matka ks. Lecha Grabowskiego.

Pisane sercem