By nie przestać śpiewać

W 1974 r. w diecezji płockiej po raz pierwszy udało się zebrać w jedną całość pieśni liturgiczne nowego wówczas rytu posoborowego. Inicjatorem i pomysłodawcą był ks. Hieronim Chamski, ówczesny profesor śpiewu seminarium duchownego w Płocku. Jak sam zauważył, poprzedni śpiewnik diecezjalny z 1937 r., wydany przez ks. prof. Starościńskiego, przestał spełniać swoje zadania. W związku z tym ks. Chamski z grupą zaprzyjaźnionych muzyków postanowił spisać i uporządkować pieśni, które już były znane i śpiewane w kościołach. Od 1972 r. listownie i poprzez kontakty z wieloma osobami, jak sam wspominał potem ks. profesor, zaczął gromadzić pisane ręcznie nuty do wydania śpiewnika. W międzyczasie przygotował również kilka nowych pieśni, które mogłyby ubogacić liturgię. Po zebraniu materiału w maju 1974 r. śpiewnik otrzymał zgodę władz kościelnych na publikację, a podpisał ją cenzor – ks. Tadeusz Król, imprimatur zaś wydał ówczesny biskup płocki Bogdan Sikorski, redaktorem był ks. Zenon Glicner – wszyscy już świętej pamięci. Materiał trafił do Płockiego Wydawnictwa Diecezjalnego, które zleciło druk zakładom graficznym w Szczecinie. Nakład pierwszego wydania wynosił 14250 egzemplarzy. Już we wrześniu tego samego roku śpiewnik trafił do parafii. Cieszył się popularnością w różnych częściach Polski, a niektóre diecezje zapożyczyły go na potrzeby swych Kościołów lokalnych.