Dzięki obecności mniszek w Sierpcu, odległość między wzgórzem Loret a Monte Cassino, gdzie św. Benedykt żył i gdzie spoczywają jego relikwie, skraca się. Wciąż jest żywa benedyktyńska tradycja w Sierpcu. Mija bowiem niemal 400 lat od fundacji sierpeckiego klasztoru Mniszek Zakonu św. Benedykta; dokładnie rocznica ta przypadnie 8 lutego 2025 r.

Tradycja ta odbiła się głęboko w historii miasta i sanktuarium maryjnego, którego siostry są strażniczkami. - Tu potwierdza się nasza zakonna zasada trwania przy Chrystusie i stałości wyboru. Akurat te wartości dla wielu dzisiaj są niezrozumiałe, choć z drugiej strony wciąż przyciągają tylu ludzi do benedyktyńskiego ducha - mówi s. Miriam Pałasz, przełożona sierpeckiej wspólnoty.

W zakonnej kaplicy, naprzeciwko ołtarza, stoi figura św. Benedykta. Jego życie i reguła są stałym punktem odniesienia dla życia i posługi sióstr. - Św. Benedykt był człowiekiem, który ocalił własne życie. Nie prowadził dysputy ze światem, ale był przekonany, że wpierw musi uratować własną duszę, ocalając w niej fundamentalną prawdę, iż Chrystus jest najważniejszy. Ważny był styl duchowej pracy św. Benedykta, który możemy odczytać z kart jego Reguły: nie narzucał innym ani swego zdania, ani swej osoby, był wolny od świata i skupiony na tym, aby szukać głębi życia. W swym postępowaniu łączył surowość z łagodnością. On zaufał Bogu i zawalczył o własną duszę, i dlatego jego Reguła mówi praktycznie o dwóch sprawach: o relacji z Bogiem i z drugim człowiekiem - mówi s. Justyna.

- Ta uroczystość przypomina nam, aby na świat i ludzi nie patrzeć tylko po ludzku. Za duchowością benedyktyńską pociągnęła mnie klarowność i jednoznaczność, bo nawracając się, możemy pociągnąć świadectwem innych do Jezusa. To właśnie z pragnienia szczerego nawrócenia zrodziło się moje powołanie zakonne. Dlatego uważam, że powołanie to uczciwość wobec własnego życia - mówi s. Justyna. - Mnie z kolei w naszym charyzmacie pociągnęła prostota życia: modlitwa, praca i całkowite oddanie Bogu. Tylko tyle i aż tyle - dodaje s. Miriam.