Neoprezbiterzy A.D. 2023. ks. Włodzimierz Piętka /Foto Gość

Nietypowa jest grupa tegorocznych, nowo wyświęconych księży w Płocku:
Po raz pierwszy większość neoprezbiterów pochodzi spoza naszej diecezji: jeden z nich – choć odbył seminaryjną formację u nas, to jednak został kapłanem diecezji rejkiawickiej na Islandii; drugi pochodzi z Londynu, trzeci – z Płońska. Święceń prezbiteratu po raz pierwszy udzielił w Płocku biskup Szymon Stułkowski, a wraz z nim na święconych nałożyli ręce biskupi David Tencer OFM Cap z Rejkiawiku i Mirosław Milewski.

Co mówią o sobie nowo wyświęceni księża?

– Myśl o kapłaństwie towarzyszyła mi od dzieciństwa, ale konkretnie na decyzję przyszedł czas po zdaniu matury. Pomogła mi w tym rozmowa z pewnym księdzem w Płońsku, gdzie mieszkała moja babcia – mówi ks. Piotr. Na podstawie własnych doświadczeń dziś stwierdza, że "w życiu nie wolno podejmować pochopnych decyzji. Pan Bóg działa w swoim czasie i na różne sposoby, bardzo często przez innych ludzi".

Z Płońska pochodzi również ks. Radosław Pilśnik. – Pochodzę z katolickiej i praktykującej rodziny. Cztery lata temu, po długiej chorobie, zmarła moja mama, więc tata w domu został sam. Mam brata, który rok temu założył szczęśliwą rodzinę Dziś to właśnie oni: mój tata i brat bardzo mnie wspierają.

Z głęboko wierzącej rodziny pochodzi również ks. Piotr Majtyka. - Myśl o kapłaństwie rozwijała się we mnie niepostrzeżenie i stopniowo. Nie pamiętam dnia, w którym zdecydowałem, że chcę być księdzem. W liceum, po czasie rozeznawania i modlitwy, podjąłem decyzję i jeszcze przed maturą zgłosiłem się do biskupa z diecezji rejkiawickiej, by rozpocząć formację i zostać wyświęconym na księdza dla Islandii – mówi ks. Majtyka.

 Ks. Radosław Pilśnik
 

  Ks. Radosław Pilśnik. ks. Włodzimierz Piętka /Foto Gość

Parafia pochodzenia: pw. św. Michała Archanioła w Płońsku
Motto z obrazka prymicyjnego: "Kapłan nie żyje dla siebie, żyje dla was" (św. Jan Maria Vianney) "Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili" (J 15,16).
Patron: św. Michał Archanioł, św. Jan Paweł II
"Msza Święta w pismach ks. Andrzeja Rojewskiego" - praca magisterska napisana pod kierunkiem ks. dr. Piotra Grzywaczewskiego.

Mówi się, że księża są jak samoloty. Gdy jeden upadnie, trąbią o tym wszystkie media, milcząc o tych, które ciągle latają. Nie dajmy się zwariować i nie zapominajmy, że jest wielu kapłanów, którzy gorliwie pracują w winnicy Pańskiej, a bez ich posługi prosty człowiek nic nie może zrobić dla własnego zbawienia. To ich posługa sprawia, że jesteśmy bliżej Boga. Miłujmy się nawzajem i nie bądźmy dla siebie wilkami. Chrystus zmartwychwstał i żyje wśród nas!

Ks. Piotr Stann
 

  Ks. Piotr Stann. ks. Włodzimierz Piętka /Foto Gość

Parafia pochodzenia: pw. NMP Matki Kościoła – Ealing, Londyn, w Polsce związany z parafią Michała Archanioła w Płońsku
Motto z obrazka prymicyjnego: "Dusza moja odpoczywa tylko w Bogu, od Niego przychodzi moje zbawienie. On jedynie opoką i zbawieniem moim, twierdzą moją, więc się nie zachwieję" (Ps 62,2-3)
Patron: św. Benedykt z Nursji
"Oblicza Miłosierdzia Bożego w Psalmie 62. Studium egzegetyczno-teologiczne" - praca magisterska napisana pod kierunkiem ks. dr Jarosława Kwiatkowskiego.

Nie bójmy się zaufać Bogu! On zaprasza nas na niepowtarzalną przygodę, do której warto się zaciągnąć. No właśnie, do przygody i do walki o nas samych zaprasza nas sam Jezus!

 Ks. Piotr Majtyka – wyświęcony dla Islandii
 

  Ks. Piotr Majtyka. ks. Włodzimierz Piętka /Foto Gość

Parafia pochodzenia: pw. św. Małgorzaty w Łomiankach, k. Warszawy
Motto z obrazka prymicyjnego: "Miłość Chrystusa przynagla nas" (2 Kor 5,14).
Patron: św. Torlak - patron Islandii
"Początki chrystianizacji i rozwój organizacji kościelnej na Islandii w świetle najwcześniejszych dokumentów Stolicy Apostolskiej (IX-XII wiek)" - praca magisterska napisana pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Henryka Seweryniaka.

Chciałbym pokazać życie z Bogiem jako atrakcyjną ofertę. Nie dlatego, że proponuje wygodę i przyjemności, choć rzeczywiście relacja z Nim niejednokrotnie przynosi dużo radości, ale dlatego, że to życie sensowne i niepozbawione celu. Bóg jest bliższy, niż nam się wydaje, a poznawanie Go to zajęcie zapewniające wiele pięknych przygód i zdecydowanie nie jest nudne. Nie wyobrażam sobie życia bez bliskości Boga!