Nieodłączna część takiego spotkania, jakim są świadectwa, to zawsze żywa lekcja wiary. Znamiennie, że tym razem więcej osób niż początkowo deklarowano, bo aż pięcioro młodych ludzi i trzy małżeństwa, zdecydowało się podzielić tym, co przeżyły podczas rekolekcji wakacyjnych. Ich historie pokazały przede wszystkim, że to zawsze wygrany i wartościowy czas, nawet jeśli niesie trudności i początkowe rozczarowania.

Tak było w przypadku Agaty, która przeżywała swój III stopień oazy młodzieżowej w diecezji przemyskiej, niedaleko granicy z Ukrainą. Przyznała, że rodzice nie byli zachwyceni jej pomysłem, ona sama, przeżywszy już jako animatorka w te wakacje jedną oazę, miała ochotę zrezygnować. Wspominała, że najpierw było 10 godzin jazdy na miejsce, potężne zmęczenie, potem zadziwienie nad "oschłością" programu tych rekolekcji, w dodatku obecność rodzin przeżywających po sąsiedzku oazę wakacyjną Domowego Kościoła, co na początku wszyscy przyjęli z obustronna niechęcią. - Oaza nie była łatwa, ale nauczyła mnie dużo pokory. Zrozumiałam, że trzeci stopień skupia się nade wszystko na Eucharystii - że ona jest najważniejszym punktem dnia. Chodzi w tym o to, by zachwycić się Eucharystią i czuć jej świętość, nawet wtedy, gdy potem narzekamy, że w parafii organista fałszuje, a ksiądz mówi nudne kazania - tłumaczyła Agata.

Również, jak wspominała, obecność na miejscu oazowiczów z DK miała swoje dobre strony i zaowocowała w wielu rozmowach młodych z małżeństwami. - Mieliśmy nabożeństwo Drogi Krzyżowej blisko granicy z Ukrainą, w fortach z II wojny światowej. To już były góry i musieliśmy wspinać się po łańcuchach. Wtedy zrozumieliśmy, że sami byśmy tej drogi nie przeszli, że potrzebny był nam drugi człowiek - mówiła oazowiczka.

Świadectwa piątki młodych ludzi pokazywały, że młodzież szuka i doświadcza Boga nie tylko na poziomie silnych, ale łatwych emocji i niezwykłych doznań. - Zrozumiałam, że niekonieczne są potrzebne momenty "łał", ale Bóg jest obecny w naszym codziennym życiu, i tylko z Nim mogę dążyć do tego, by pokochać siebie. Zrozumiałam to w czasie adoracji w ciszy, której do tej pory nie lubiłam, bo zawsze coś mnie rozpraszało - opowiadała Julia, która uczestniczyła w oazie II stopnia w Gliczarowie Górnym. Dla innego oazowicza - Marcina - rekolekcje w Częstochowie ze starszymi uczestnikami - studentami - przyniosły doświadczenie Kościoła radosnego, szczęśliwego. - Zrozumiałem, że gdy Pan Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko jest na swoim miejscu - przypomniał oazowicz.

- Rok formacyjny bez rekolekcji wakacyjnych jest rokiem straconym. One dają nam bardzo dużo - padło z kolei w świadectwie małżeństwa Anny i Jerzego Stefańskich, którzy uczestniczyli w 5-dniowej sesji pilotowania kręgów, zorganizowanej w Popowie. - Znaleźliśmy się na rekolekcjach zaledwie 50 km od własnego domu i zastanawialiśmy się, co w tej znajomej okolicy będziemy robić w czasie wolnym. Okazało się, że to był wspaniały czas bycia razem dla naszej rodziny i jedne z lepszych rekolekcji. Mieliśmy ze sobą walizkę gier planszowych, chodziliśmy wspólnie na spacery do lasu, mieliśmy dla siebie czas, podczas gdy w domu wszystko robi się właściwie z zegarkiem w ręku - mówiła pani Anna. To właśnie czas, ale też rozeznawanie i relacje były tematami sesji, w której uczestniczyli, ucząc się, jak prowadzić kręgi oazowe. - Uświadomiliśmy sobie, że bez relacji w małżeństwie nie można dobrze służyć we wspólnocie. Dlatego zadbanie o tę relację jest kluczową sprawą. Druga rzecz - nie stworzymy relacji w małżeństwie, jeśli nie będziemy mieli osobistej relacji z Bogiem - przekonywała A. Stefańska.

Doświadczeniami z niezwykłych rekolekcji, jakimi były Światowe Spotkania Rodzin w Rzymie w sierpniu, podzielili się z młodzieżą i małżeństwami Aldona i Artur Wiśniewscy, którzy byli delegatami Episkopatu Polski na ten kongres. - Im mniej będzie "funkcjonariuszy" wśród księży i świeckich, a więcej autentycznych duszpasterzy przygotowanych do pracy z rodziną oraz świeckich żyjących wiarą, tym bardziej będzie to Kościół Chrystusowy - to jedno z przesłań, jakie poruszyło na rzymskim kongresie A. Wiśniewskiego. Jego żona niespodziewanie podzieliła się świadectwem już z zupełnie innych "rekolekcji", przeżytych u rodziny w Stanach Zjednoczonych. - Przez ostanie dwa tygodnie towarzyszyłam rodzonej siostrze, która boryka się od dawna z ciężką chorobą nowotworową - ma białaczkę i chłoniaka. Gdy przyjechałam do niej, zobaczyłam tam coś niezwykłego. Zobaczyłam moją siostrę tak cierpiącą, ale też tak rozmodloną, tak wierzącą, przy tym ufającą, że nie przeżyłam czegoś takiego w swoim życiu - opowiadała A. Wiśniewska, wspominając też o małych znakach, które w tej sytuacji niosą nadzieję i zachęcają do tego, by ufać.

Do uczestników dnia wspólnoty przyjechał biskup senior Piotr Libera, który po czasie świadectw przewodniczył Mszy św. - Jeśli może jesteś na jakiejś granicy, zobacz, czy nie prowadzi cię tam miłosierdzie. Jeśli przekraczasz jakąś granicę, zapytaj siebie, czy tu chodzi o przeprowadzenie twojej woli, czy chodzi o spełnienie twoich pragnień i twoich ambicji. Czy być może to Bóg zaprasza cię do czegoś więcej, do czegoś, czego się nie spodziewasz, a co będzie doświadczeniem pełni Jego łaski i okazaniem miłosierdzia tym, którzy tak samo jak ty fascynują Boga - mówił.

Ten powakacyjny dzień wspólnoty był także czasem podziękowania dotychczasowemu moderatorowi diecezjalnemu Ruchu Światło-Życie ks. Marcinowi Kędzi, który rozpocznie przygotowanie do misji na Jamajce, a jednocześnie powitaniem nowego moderatora ks. Piotra Gadomskiego, proboszcza wspólnoty parafialnej w Miszewie Murowanym. Nowe obowiązki w Ruchu przyjęły także dwa małżeństwa z Domowego Kościoła naszej diecezji. Posługę par rejonowych rozpoczęli Mirosława i Zbigniew Chrzanowscy (przejmując obowiązki po Barbarze i Macieju Jasińskich w rejonie rypińskim) oraz Krystyna i Andrzej Lewiccy (przejmując posługę w rejonie przasnyskim po Annie i Jerzym Stefańskich).