Adoracja Najświętszego Sakramentu w pierwszą niedzielę miesiąca, która odbywa się w naszych parafiach, to tylko skromna spuścizna przedwojennych bractw eucharystycznych. Jedno z nich zostało właśnie odnowione w Dąbrowie k. Mławy.

– Przed tegorocznym Bożym Ciałem w kancelarii parafialnej znalazłem dokumenty z 1912 r. i listę członków Bractwa Diecezjalnego Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu i niesienia pomocy ubogim kościołom przy kościele katedralnym w Płocku, filia w Dąbrowie. Pomyślałem, że nie trzeba zakładać niczego nowego, ale odnowić to, co było piękne i owocne w przeszłości – opowiada ks. proboszcz Jacek Gołębiowski. Bractwo powstałe w Dąbrowie 23 września 1906 r. odrodziło się 23 września 2019 roku. – Wtedy, 113 lat temu, w pierwszym roku działalności do wspólnoty należało 87 osób, w kolejnym zapisały się następne 52. Dziś w bractwie jest zapisanych 37 osób, ale w rzeczywistości przychodzi o 20 więcej – mówi ks. proboszcz. Przeglądamy starą księgę bractwa, gdzie za czasów ks. Józefa Antoniaka piękną kaligrafią wypisane są imiona i nazwiska, daty przyjęcia do wspólnoty oraz rodzaj przynależności (członek rzeczywisty, dobrodziej albo zelator), wreszcie godziny adoracji. Co ciekawe, w tamtych czasach adoracja odbywała się przede wszystkim rano i wieczorem, aż po godziny nocne. – Pewnie było to spowodowane pracą. Ludzie potrafili wtedy harmonijnie łączyć swoje obowiązki z modlitwą. Zapisywali się mężczyźni i kobiety, na niektóre godziny wpisane były małżeństwa – wyjaśnia ks. Gołębiowski. – Dziś, gdy nie mamy czasu na modlitwę albo marnujemy go na sprawy niepotrzebne, gdy narzekamy, adoracja jest odpowiedzią na współczesne próby wiary – dodaje proboszcz. 100 lat temu także podawano podobną argumentację dla potrzeby podjęcia częstszej adoracji Najświętszego Sakramentu. Jak pisał w 1926 r. ks. Marian Okólski, proboszcz parafii Zagroba, wówczas odpowiedzialny w diecezji za bractwo, w jego działaniach chodziło o to, aby dać odpowiedź wiary na to wszystko, co niosła już ówczesna rzeczywistość ze swym „nowoczesnym pogaństwem, przesiąkającym w organizm społeczeństwa, w rządy, w szkołę, w rodzinę, w przemysł, w literaturę i sztukę, słowem – w każdy objaw życia i czynu”. Był również wątek patriotyczny. „Z chwilą zmartwychwstania ojczyzny, kiedy wszystko poczęło budzić się do życia, trzeba było, aby chwała i cześć Jezusa w Eucharystii ukrytego spotęgowała się i przez specjalne bractwa, czyli stowarzyszenia, zajęła się uświadomieniem głębokim i poznaniem dokładnym Zbawcy utajonego w sercach szerokich mas wierzących” – pisał ks. Okólski. Ksiądz proboszcz zachęca do modlitwy przed Najświętszym Sakramentem osoby od 15. roku życia, a także chorych i starszych z parafii, aby ofiarowali za to dzieło swoje cierpienie. – Modlimy się w intencji małżeństw, rodzin, dzieci, młodzieży i ojczyzny. Łącznie nasza parafialna adoracja trwa 27 godzin w tygodniu. Chcę, aby modlitwie towarzyszyły też co pewien czas spotkania formacyjne – dodaje proboszcz. Bractwo Najświętszego Sakramentu w diecezji płockiej powstało w 1906 r. z inicjatywy ówczesnego biskupa płockiego Apolinarego Wnukowskiego, ale z racji trudności społeczno-politycznych (zabory) nie mogło się należycie rozwijać. Zostało odnowione przez bp. Antoniego Juliana Nowowiejskiego, w 1925 r. nadano mu statut. Bractwu wtedy i dziś przyświecały cztery cele: adorować Najświętszy Sakrament w kościele parafialnym, przyjmować Komunię św. w intencji wynagradzającej i uczestniczyć w procesjach eucharystycznych oraz w nabożeństwach 40-godzinnych; zaopatrywać kościół parafialny w świece woskowe; wspomagać materialnie potrzebujące kościoły w diecezji płockiej i na misjach przez posyłanie im sprzętów i szat liturgicznych; wreszcie uświadamiać wiernych o Najświętszym Sakramencie poprzez organizację i uczestnictwo w dniach i kongresach eucharystycznych. Bractwo miało też „przyzwyczajać i zaprawiać” swych członków do przyjmowania częstej Komunii św. W 1925 r. w diecezji płockiej do tej wspólnoty należało ponad 5 tys. osób.