B. Mój Kościół – parafia

§ 6. Kościołem, który na co dzień troszczy się o naszą relację z Bogiem – a przecież także Kościołem, o który my powinniśmy troszczyć się na co dzień – są nasze wspólnoty parafialne. Chcemy, by młodzież miała w nich swoje miejsce i swój głos.

Prosimy, by parafia była zawsze środowiskiem otwartym na powstawanie nowych grup religijnych. Sądzimy, że nie brakuje młodzieży, która chciałaby się w nie angażować.

Prosimy, by w działalność rad duszpasterskich angażowano osoby młode. Życzylibyśmy też sobie większej przejrzystości finansowej w działaniu parafii, usunęłoby to atmosferę niejasności i pomogło zdobywać środki na duszpasterstwo młodzieży, które nie jest przecież źródłem korzyści materialnych lecz przestrzenią inwestowania tych środków.

Proponujemy, by parafie organizowały wydarzenia i inicjatywy o charakterze świeckim (sportowe, edukacyjne, charytatywne, itp.), poprzez które mogłyby dotrzeć do osób niezwiązanych z Kościołem. Byłby to dobry sposób na mniej sformalizowane wprowadzanie ich w życie i tradycje Kościoła.

Oczekujemy większej oferty rekolekcji wyjazdowych dla chętnych parafian, również spoza grup i wspólnot. Prosimy, by w większych parafiach powstały inicjatywy mające na celu pogłębioną edukację religijną, na wzór Akademii "ABC Chrześcijaństwa".

Chcemy też zaproponować naszym duszpasterzom różne, bardziej szczegółowe pomysły: wolontariat młodzieży do opieki nad małymi dziećmi w czasie Mszy św.; włączanie wiernych w liturgię poprzez częstsze procesje z darami, na przykład z udziałem osób składających się na intencję mszalną; inicjatywy integrujące wspólnotę (np. dzielenie się opłatkiem przed pasterką); organizowanie szkoleń, podczas których księża będą mogli zapoznać się ze specyfiką różnych organizacji i grup parafialnych, wreszcie dekanalne spotkania młodzieży. Te ostatnie, organizowane na przykład dwa razy w roku, pomogłyby poznać się młodym, żyjącym w sąsiednich parafiach.

§ 8. Od kapłanów – nie tylko od ich pracy, ale też od ich nastawienia, ich poświęcenia, ich charakteru zależy atmosfera we wspólnocie parafialnej. Chcemy, by księża, ludzcy i serdeczni, byli bardziej dostępni dla wiernych. By budzili nasze zaufanie i ufali nam, czego objawem byłoby dzielenie się odpowiedzialnością za życie parafii. Oczekujemy też realnej i systematycznej kontroli ich pracy duszpasterskiej. Chcielibyśmy, by nasi księża nie byli materialistami. Niedopuszczalna jest hipokryzja i prowadzenie przez księży podwójnego życia. Przecież księża sami powinni szanować swoje powołanie i nie uchylać się od obowiązków swojego stanu.

Dostrzegamy problem w komunikacji pomiędzy świeckimi a duchownymi oraz pomiędzy samymi duchownymi. Zdarza się to szczególnie przy okazji zmian personalnych w parafiach, dlatego należy troszczyć się, by księża kontynuowali dzieła poprzedników.

§ 9. Grupy i wspólnoty parafialne są lub przynajmniej powinny być "solą parafialnej ziemi". Dlatego powinny być otwarte na ludzi i udzielać się w działalności społecznej, wychowawczej i charytatywnej. W ten sposób będą mogły nie tylko świadczyć o wierze, ale też wychowywać swoich członków i wszystkich parafian do bycia dobrymi chrześcijanami i obywatelami.

Aby to osiągać wspólnoty powinny spotykać się regularnie i współpracować ze sobą. Zdajemy sobie sprawę, że wiele pozostaje w tej dziedzinie do zrobienia i wiele zależy od nas samych. Aby poprawić te sprawy proponujemy kilka wspólnych inicjatyw: ożywienie Diecezjalnego Dnia Wspólnot, zmontowanie wspólnego spotu reklamowego wspólnoty diecezji płockiej, stworzenie interaktywnej i aktualizowanej mapy wspólnot młodzieżowych.

Zdajemy sobie sprawę z wielorakich ograniczeń, postulujemy jednak, by przy każdej parafii mogła zaistnieć jakakolwiek wspólnota religijna, która byłaby pożyteczna dla wiary i pomocna w zbawieniu mieszkańców parafii. Parafia powinna się zatroszczyć o godne miejsce spotkań dla grup młodzieżowych.