To właśnie G. Przybylska-Wendt użyła po raz pierwszy słowa "solidarność" w wierszu napisanym jeszcze po wydarzeniach Grudnia ’70 na Wybrzeżu. Jak wspominała podczas premiery filmu, wiersz zrodził się z wyrzutów sumienia…

O strajkach, brutalnie spacyfikowanych przez władze komunistyczne, dowiedziała się bowiem zaraz się po powrocie z rodziną z wypoczynku, gdzie dobrze się bawiła. Ale już 10 lat później sama znalazła się wśród internowanych opozycjonistów.

Opowiada o tym sztuka "Trzynasty dwunasty", wystawiana w płockim Teatrze Dramatycznym i w kilku innych miejscach, m.in. dawnym obozie internowania w Gołdapi. - Byłam internowana w sześciu ośrodkach - wspominała.

- Żałuję, że nie mogłam w filmie pokazać dłuższych fragmentów tej sztuki - zaznaczyła Ewa Górska. W dokumencie znalazły się dwie sceny. Pierwsza z wigilii Bożego Narodzenia, w którym internowane dzielą się opłatkami z "klawiszkami".

- Z naszej strony to był spontaniczny gest. Potem dowiadywałyśmy się, że tak samo zachowywali się internowani w innych ośrodkach - wspominała bohaterka filmu "Życie solidarnością pisane".

Druga scena jest zabawna i tajemnicza. Internowane spacerują, trzymając na smyczy sztuczne zwierzaki. - Nazywałyśmy je "śmakami"… - mówiła Grażyna Przybylska-Wendt. Więźniarki robiły je z rajstop, wypchanych watą, przywożoną im przez … księży.

Potem te "śmaki" wyprowadzały na spacery, wprawiając tym w konsternację pilnujących je funkcjonariuszy. Z tymi zwierzakami zaprezentowały się też przed ważną delegacją, która przybyła do Gołdapi, by zobaczyć, w jakich warunkach przebywają internowane. Komendant ośrodka czym prędzej zabrał członków delegacji do swojego gabinetu.