Od trzech lat Zawidz Kościelny szczególnie ożywa na kilka dni lipca podczas ogólnopolskiego pleneru artystycznego. Plac targowy znów stał się pracownią rzeźbiarską pod chmurką, skąd rozlegał się dźwięk pilarek i stukot dłuta. Z drewnianych kawałków – niektóre z nich były naprawdę okazałe – powoli wyłaniali się bohaterowie baśni i legend, bo taki był tegoroczny temat zawidzkiego pleneru.

Temat dziecięcy, ale podejście poważne, bo prace trafią do miejscowych szkół i będą cieszyły oko ich wychowanków. – Jesteśmy jednym z największych plenerów w Polsce – zaznacza Andrzej Kanigowski, szef Stowarzyszenia Pomoc Wzajemna w Zawidzu, współorganizator wydarzenia, na które przyjechały 22 osoby. – Pierwszy, historyczny plener w Zawidzu odbył się w 1988 r., potem była bardzo długa przerwa. Zależało mi na tym, żeby podtrzymać tę rozpoczętą tradycję – dodaje. I faktycznie miała ona kontynuację, choćby w osobach tegorocznych uczestników. Jak wskazuje A. Kanigowski, wśród rzeźbiarzy był m.in. Jerzy Gołębiewski (Zawidz), pierwszy komisarz tamtego pleneru, Piotr Głowacz, dziś inżynier leśnik w Nadleśnictwie Ciechanów, a w 1988 r. kilkunastoletni uczestnik; była też nestorka rzeźby ludowej w tej miejscowości, Alfreda Krajewska z synem Krzysztofem, która poprowadziła zajęcia warsztatowe z dziećmi. Wśród 14 artystów pracujących dłutem, były osoby z Sierpca, Petrykozów, Kutna, Mławy, Białej, Lututowa, Malborka, Gdyni i Wałbrzycha. Od dwóch lat w plenerze uczestniczą też artyści malarze; tę grupę zdominowały panie. – Na plenerach wzajemnie się podpatrujemy i doskonalimy swój warsztat, nabieramy większej wprawy. Jestem tu po raz drugi, a w tym roku to już mój piąty plener. Atmosfera jest miła; mam tu kolegów, z którymi widzę się przynajmniej cztery czy pięć razy do roku – mówi Jan Milczarek z okolic Sulejowa w woj. łódzkim, od 2012 r. członek Związku Artystów RP. Ważną częścią tego pleneru są warsztaty dla dzieci i młodzieży, prowadzone przez samych artystów. – Bardzo zależy nam na tej części warsztatowej. Chcemy obudzić w tych dzieciach, a niektóre są naprawdę zdolne, jakąś iskrę. Pokazać, że życie na wsi to nie tylko pole i krowy, ale można mieć jakieś pasje – przekonuje Andrzej Kanigowski. Prawdopodobnie dużą zachętą były nagrody dla wszystkich młodych uczestników, ale widać było też ich autentyczne zainteresowanie i satysfakcję z pracy. W zajęciach uczestniczyło dziennie średnio 30–40 dzieci. – Bardzo fajnie, że coś takiego dzieje się w Zawidzu. Nie musiałam szczególnie zachęcać syna, żeby go przyprowadzić na warsztaty – mówi jedna z mam. W ten sposób Zawidz wraca do swoich pięknych tradycji, które sięgają lat 60. XX wieku. – Pierwszym uznanym rzeźbiarzem był Wincenty Krajewski – przypomina Andrzej Kanigowski. Obok rodziny Krajewskich, historię tego ośrodka sztuki ludowej piszą także m.in. rodziny Dużyńskich, Szemborskich, Marcinkowskich, Wierzbickich, Wierzchowskich i Goczyńskich. Niezwykłym, wspólnym dziełem środowiska twórczego w Zawidzu pozostały figury do 14 stacji drogi krzyżowej w kaplicach wokół kościoła, wykonane w 1989 roku. Plener to inicjatywa społeczności zawidzkiej, w tym wspomnianego Stowarzyszenia Pomocy Wzajemnej. Organizatorami pleneru są także wójt gminy Zawidz, tutejsze sołectwo, szkoła podstawowa, Zespół Szkół Samorządowych i Gminny Zakład Gospodarki Komunalnej. Patronatem honorowym objął go marszałek województwa mazowieckiego.