Ogromny wpływ na siostrę Klarę wywarły wydarzenia uwarunkowane niewolą narodową. Był czas zaborów. Będąc na placówce w Lublinie, była przełożoną wspólnoty sióstr Sług Jezusa i prowadziła pracownię krawiecką. Potajemnie natomiast katechizowała służące. Jedna z nich powiedziała o tym swojemu przyjacielowi, który doniósł to policji carskiej. Ściągnęło to na siostry przykrą rewizję w domu zakonnym. Na szczęście nie znaleziono konstytucji zgromadzenia sióstr. Gdyby je znaleziono, siostrom groziłaby śmierć lub zsyłka na Sybir. Konsekwencją tego zdarzenia był jednak nakaz opuszczenia Lublina przez Ludwikę Szczęsną. W ten sposób trafiła do Galicji, gdzie spotkała się z ks. Józefem Sebastianem Pelczarem.

15 kwietnia 1894 r. w Krakowie ks. Pelczar założył zgromadzenie zakonne Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, którego celem było uwielbienie Boga w Trójcy Świętej Jedynego w tajemnicy Najświętszego Serca Jezusowego i szerzenie królestwa miłości Bożego Serca w życiu codziennym. Cel ten zgromadzenie realizowało przez opiekę nad służącymi, posługę chorym i inne prace społeczne. Na czele nowego zgromadzenia stanęła s. Ludwika Szczęsna. 2 lipca 1894 r. otrzymała habit zakonny i imię Klara. Jednocześnie została pierwszą przełożoną zgromadzenia.

Przez całe życie, konsekwentnie, niepodzielnym sercem była oddana Bogu. Pełna pokory i ofiarnej służby wobec bliźnich, była czytelnym znakiem miłości Boga. Słowa: "Wszystko dla Serca Jezusowego" były jej hasłem i życiowym programem. Obowiązki przełożonej zgromadzenia pełniła przez 22 lata - do końca życia. Zmarła 7 lutego 1916 r. w Krakowie.

Jej proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1994 roku. Po 19 latach szczęśliwie dobiega kresu i, obok św. Józefa Sebastiana Pelczara, również współzałożycielka sercanek - matka Klara Ludwika Szczęsna - będzie wyniesiona na ołtarze.

Więcej w najnowszym wydaniu papierowym "Gościa Płockiego".