Kiedy w ubiegłym roku zaglądaliśmy do sanktuarium św. Antoniego, było tak: unikatowy wystrój wnętrza w stylu „płonące” rokoko, którego jeszcze nie naruszył w widoczny sposób ząb czasu i bardzo zniszczona elewacja całego kompleksu klasztornego. Teraz przy kościele w Ratowie czasem zatrzymują się samochody; ludzie są zaskoczeni zmianami, które dzieją się tu po latach totalnego zastoju. – Wydaje się, że złą passę tego miejsca przełamało wyniesienie kościoła do rangi sanktuarium diecezjalnego – mówi w rozmowie z GN jego rektor ks. Bogdan Pawłowski. Tu potrzebna była cierpliwość, pukanie do różnych instytucji i modlitwa.