Rywalizowały ze sobą szkoły podstawowe w: Dobrzykowie, Nowym Grabiu, Płocku-Ciechomicach, Borkach, Nowym Kamieniu, Gąbinie i Łącku. Nadsyłanie prac, a nawet wyłonienie laureatów odbywało się zdalnie. Na konkurs wpłynęło aż 215 prac.

– Uczestników konkursu podzielono na trzy kategorie wiekowe: klasy I–III miały za zadanie zilustrować hasło: "Jan Paweł II – Papież Rodziny"; klasy IV–VI miały przedstawić plastycznie pielgrzymki Jana Pawła II do ojczyzny, zaś uczniowie klas VII–VIII przeprowadzali wywiad z tymi, którzy pamiętają Jana Pawła II – podsumowuje koordynator konkursu Beata Żabka, katechetka z parafii Korzeń.

– Wzięłam udział w konkursie, bo lubię rysować i jestem ciekawa życia św. Jana Pawła II – mówi Nikola Dubielak z klasy III SP w Nowym Grabiu. – Papież jest ważny dla mnie i lubię robić prace plastyczne – dodaje Wiktor Wichrowski.

Młodzi chętnie pytali też rodziców i dziadków o wspomnienia związane z Janem Pawłem II. W wywiadzie Aleksandry Kowalskiej ze szkoły podstawowej w Gąbinie czytamy:

Babciu, czy pamiętasz czas wyboru naszego papieża?

Wybór polskiego kardynała na papieża był zarówno dla mnie, jak i moich bliskich ogromnym przeżyciem. Byłam jedynie o rok od ciebie starsza, gdy powyższe wydarzenia miały miejsce. Pamiętam czas wyczekiwania, ciągłe słuchanie radia, oglądanie wiadomości w telewizji i wyczekiwanie na biały dym będący informacją, że papież został wybrany. Moja radość i moich bliskich była szczególna, gdyż Ojciec Święty pochodził z Polski.

A jak pamiętasz czas pierwszego wystąpienia Jana Pawła II?

Siedziałam z rodziną przed ekranem telewizora, na którym obraz był czarno-biały. Wiedziałam, że Polak został wybrany na Stolicę Piotrową. Niezapomniana była chwila, kiedy wieczorem kardynał Pericle Felici ogłosił z okna wyczekującym na placu Świętego Piotra wiadomość: "Mamy papieża – jest nim kardynał Karol Wojtyła". Pierwsze słowa wypowiedziane przez Ojca Świętego zapadły głęboko w mojej pamięci.

Czy miałaś możliwość uczestniczenia w bezpośrednim spotkaniu z Janem Pawłem II?

Miałam możliwość uczestniczenia w dwóch pielgrzymkach papieża Polaka do Polski. Pierwszy raz było to w roku 1987, podczas pobytu Ojca Świętego w Warszawie. Spotkanie odbywało się na ówczesnym placu Defilad. Ja z twoim dziadkiem i malutką córeczką – twoją mamą staliśmy bardzo daleko w tłumie pielgrzymów. To nam wcale nie przeszkadzało, papieża oglądaliśmy przez lornetkę użyczoną przez nieznanych nam pielgrzymów. Otaczający nas ludzie byli wobec siebie życzliwi, rozmodleni i zasłuchani w słowa papieża.

Kolejne spotkanie z Janem Pawłem II miało miejsce w 1991 r. w Płocku. Do tego wydarzenia przygotowywaliśmy się przez dłuższy czas. Chęć uczestnictwa w pielgrzymce w stosownym czasie zgłosiliśmy księdzu w naszej parafii w Troszynie. Wyposażeni w chusty, karnety wstępu do danego sektora, modlitewniki, aparat fotograficzny i parasole, bo padał deszcz, wyruszyliśmy w drogę. Część drogi pokonaliśmy pieszo, wraz z nami szli przez most inni pielgrzymi. Długo czekaliśmy na pojawienie się helikoptera z dostojnym gościem. Był to czas modlitwy, śpiewania. Niesamowita radość, ogrom oklasków towarzyszył przejazdowi papieża papamobile alejkami między sektorami. Każdy wyciągał ręce, aby poczuć Jego bliskość i otrzymać błogosławieństwo. Duże wrażenie zrobił na mnie niezwykły ołtarz i cała oprawa Mszy św. Homilia wygłoszona przez papieża Jana Pawła II dodawała otuchy, nadziei na przyszłość i zapadła głęboko w mojej pamięci. Do dnia dzisiejszego przechowuję pamiątki, zdjęcia z tego spotkania.