Ks. Włodzimierz Piętka: Jakie jest doświadczenie ks. Infułata w pracy ze świeckimi? Co się udaje, a co nie w tej współpracy?

Ks. Marek Smogorzewski: Z biegiem lat i doświadczeń, coraz bardziej jestem przekonany, że w każdej parafii powinna być rada duszpasterska. Ponieważ nasza parafia św. Stanisława Kostki w Rypinie jest dużą wspólnotą, do rady należy około 40 osób. Są to liderzy grup i wspólnot, katecheci, księża, szafarze, pracownicy kościelni, którzy spotykają się dwa, trzy razy w roku. Gdy patrzymy razem w tym samym kierunku, słuchamy siebie i rozmawiamy, to łatwiej o obiektywną ocenę życia parafialnego, dostrzeganie problemów oraz konkretne zastosowanie tych uwag w duszpasterstwie.

Rada parafialna służy radą proboszczowi. Takie spotkanie jest szczególnie ważne na początku nowego roku duszpasterskiego, a więc właśnie w tych listopadowych dniach. Do tego gorąco zachęcam wszystkich duszpasterzy w naszej diecezji! Warto usiąść razem i zastanowić się, w jaki sposób ogólnopolski program duszpasterski przekłada się na realia konkretnej parafii. Warto wtedy podzielić się zadaniami: każda grupa w parafii zgodnie ze swym charyzmatem niech znajdzie sposób i czas, aby zaangażować się w życiu parafii. Na takim spotkaniu ustalmy wspólne dzieła, które jako wspólnota parafialna chcielibyśmy podjąć w najbliższym czasie. To również spotkanie, na którym bierzemy konkretną odpowiedzialność za dzieło.

Ja mam dobre doświadczenia w pracy ze świeckimi, choćby w naszym domu parafialnym. To dobra i potrzebna przestrzeń, w której ludzie chcą przebywać i dzielić się swym czasem i zdolnościami.

We wspólnym spotkaniu i pracy, potrzeba też korekty pewnych zachowań, czasami braterskiego upomnienia, ale chyba w tej wspólnotowej rzeczywistości większą wartość będzie miało dzieło, które będzie owocem pracy wielu osób, myśli i rąk. Taka wspólna narada i rozeznawanie wielokrotnie pokazały mi, że z pewnych projektów czy idei, trzeba zrezygnować, żeby nie okazało się w duszpasterstwie robię coś na siłę.

Ale od rozmowy i rady jeszcze długa droga do realizacji, i to nie zawsze zakończonej sukcesem...

W pracę duszpasterską jest wpisane również niepowodzenie. Muszę pamiętać, że nie od razu przyjdą owoce. Nasze działanie w parafii ma dwa uwarunkowania. Chcę współpracować ze świeckim, ale z drugiej strony wiem, że oni są zapracowani, że mimo dobrych chęci, nie zawsze mogą się zaangażować, jakbym tego oczekiwał. Tu potrzeba ze strony księdza wielkiej cierpliwości, wyrozumiałości i czekania, a nie łatwego wyręczania świeckich.

Drugi - to wymiar Boży. Pan Jezus przecież nie obiecuje doraźnych sukcesów naszego apostolstwa. Mamy raczej uzbroić się w cierpliwość i prosić w modlitwie o dar rozeznania. Czasami nie dostrzegamy, jakich znaków udziela nam Bóg. Ale co jest ważne: w tej pracy nie wolno nam się zniechęcać, ale być systematycznym i cierpliwym w apostolskim trudzie.

W pracy ze świeckimi dotykamy czasami dwóch skrajności: między biernością i zbytnim zawłaszczaniem sobie przestrzeni.

Dlatego trzeba pamiętać, że przewodniczącym rady parafialnej jest ks. proboszcz. Niezastąpiona jest jego obecność i aktywność na spotkaniach, aby prowadzić wiernych jemu powierzonych, a jednocześnie ich słuchać i z nimi rozmawiać. To wielka odpowiedzialność duszpasterza.

Myślę, że podstawową perspektywą oceny sposobu zaangażowania naszych świeckich w życie parafii jest spojrzenie na niedzielną liturgię: czy oni są obecni w tej przestrzeni, czy ją przygotowują? Później są inne sposoby aktywności: choćby w animację domu parafialnego, wspólnot i grup, w prowadzenie gazetki parafialnej, sklepiku, kawiarni i wielu innych.

Od roku odbywają się spotkania formacyjne dla członków rad parafialnych? W jakim celu?

Chodzi mi przede wszystkim o formację liderów, a więc przedstawicieli parafialnych rad duszpasterskich. Pierwsza i niezastąpiona ich formacja dokonuje się w każdą niedzielę na Mszy św. parafialnej. Na naszych diecezjalnych spotkaniach chodzi o formację eklezjalną, aby świeccy widzieli swe miejsce i zadania w Kościele, aby brali odpowiedzialność za wspólnotę. Aby wreszcie bronili Kościoła przed posądzeniami i złymi opiniami, aby mieli w sobie na tyle odwagi i świadomości, że Kościół, parafia jest nie tylko proboszcza, ale także jest ich dobrem i wartością.