Pontyfikał, czyli tam i z powrotem

Pontyfikał to średniowieczna księga liturgiczna będąca własnością kapituły katedralnej w Płocku. Jest to wysokiej rangi pomnik kultury, świadek liturgii sprawowanej przed wiekami w polskim Kościele. Jest to jedna z najstarszych ksiąg liturgicznych zachowanych na ziemiach polskich. Przez stulecia, jak wskazują dopiski na marginesach, kodeks ten był w stałym użyciu i aż do początku XVI wieku stanowił swoisty wzorzec dla innych tego typu ksiąg. Pontyfikał Płocki jest typem pontyfikału rzymsko-germańskiego, który pojawił się w drugiej połowie X wieku. Został napisany na pergaminie jednym rodzajem pisma, tzw. minuskułą romańską. Na jego treść składają się przede wszystkim opisy ceremonii, jakie sprawował biskup. Niezwykle interesujące są dla nas zawarte w nim opisy obrzędów: obłóczyn zakonnic, obrzędów Wielkiej Soboty czy najstarszy opis rezurekcji na ziemiach polskich. Wnikliwa analiza tekstu skłania do stwierdzenia, że Pontyfikał został napisany w połowie wieku XII, w czasach, gdy biskupem płockim był Aleksander z Malonne (1129-1156), budowniczy płockiej katedry romańskiej.

Bp. Liberze w przekazaniu Pontyfikału Płockiego towarzyszyli ks. kan. Dariusz Majewski, dyrektor Biblioteki WSD i Archiwum Diecezjalnego w Płocku oraz ks. kan. Stefan Cegłowski, proboszcz parafii katedralnej w Płocku i kanonik gremialny Kapituły Katedralnej Płockiej.