Pod jego kierunkiem w latach 70. i 80. XX wieku powstało wiele spektakli na podstawie znanych tekstów literackich, a także 10 jego autorstwa. Po latach ks. Kondracki wciąż dobrze pamięta niemal każdy szczegół tamtych przedstawień (obecnie, z inspiracji innych kapłanów, spisuje swoje wspomnienia). Pamięta też ciężar włożonej pracy, zainteresowanie publiczności (także świeckiej) i reakcje, jakie budziły występy tego seminaryjnego teatru. Ucieszyło go, gdy niedawno usłyszał od ks. prof. Henryka Seweryniaka: „Ja więcej skorzystałem z tych przedstawień niż z tej teologii”.

Jednak, co ciekawe, to spojrzenie, pełne emocji i satysfakcji, nie jest tryumfalne. − Nie wierzę specjalnie w moc takich przedstawień, ja wierzę w Pana Boga… − dodaje ponad 80-letni kapłan, dla którego ukochany przecież teatr był przede wszystkim narzędziem. − Zawsze tłumaczyłem klerykom na próbach tak: „Słuchajcie, wy jeszcze nie możecie mówić kazań, ale to, co my tu robimy, to jest nasze kazanie” − wspomina.