Razem dzieckiem na świat przychodzą tak naprawdę mama i tata. Najpierw jednak długo dojrzewają i nie mogą się doczekać, aż na końcu zawiłych procedur adopcyjnych otrzymują dziecko, które rodzi się dla nich nie z ciała, ale z pragnienia.

Najlepsze, co mogło ich spotkać

To były niezapomniane święta Bożego Narodzenia dla Joanny i Mirosława, gdy na krótko przed wigilią otrzymali największy prezent, prawdziwą gwiazdkę z nieba – upragnione dziecko. Wpierw jednak przeszli przez trudne doświadczenia, w których mimo wszystko zwyciężyła nadzieja.

Przez 12 lat małżeństwa nie doczekali się dziecka. I choć zrobili wiele w dziedzinie leczenia i diagnostyki, to jednak medycyna zdawała się zawodzić. Mimo to nie zdecydowali się na metodę in vitro. I tak oto powoli zaczęła dojrzewać myśl o adopcji. – Wtedy umierała moja mama. Ja nawet próbowałam zawrzeć taki układ z Panem Bogiem, że rezygnuję z macierzyństwa, aby tylko ona przeżyła. Mama zmarła, a ja poczułam się boleśnie niewysłuchana. Zrozumiałam jednak, że z Nim tak nie wolno… Kilka lat po tym przyszła do nas Basia. Przypomniałam sobie słowa ks. Twardowskiego, który pisał, że gdy Pan Bóg zamyka drzwi, to otwiera okno. I ja tego doświadczyłam – mówi Joanna.