Nagrobek ks. Alojzego Chiariniego (1789–1832) wyróżnia się formą i ornamentami nawiązującymi do świata egipskiego. Niedawno został odnowiony i odpowiednio oznaczony.

Teraz na nowo jest odkrywany, z niedowierzaniem nawet przez Włochów odwiedzających to miejsce, zdumionych, że na małym polskim cmentarzu jest pochowany wybitny naukowiec z Italii. Postacią ks. Chiariniego interesuje się pochodzący z Ciechanowa prof. Roman Marcinkowski z Uniwersytetu Warszawskiego.

– Chiarini wykładał na Uniwersytecie Warszawskim historię Kościoła oraz hebrajski i grecki; wydał po łacinie słownik i gramatykę języka hebrajskiego. Został powołany do Komitetu Cenzury ksiąg i pism hebrajskich, a następnie do Komitetu Starozakonnych, który miał na celu opracowanie ogólnego projektu reformy bytu Żydów. Ksiądz Chiarini przewyższał pozostałych członków tego gremium oczytaniem w zakresie literatury hebrajskiej oraz znajomością spraw żydowskich, jednak jako duchowny katolicki wzbudzał wielką nieufność wśród Żydów, tak że musiał ustąpić ze stanowiska przewodniczącego w Radzie Szkoły Rabinów. Z własnej inicjatywy we własnym mieszkaniu prowadził kursy starożytności hebrajskiej, pracował też nad przekładem Talmudu na język francuski. Nadto piastował też godność kanonika kapituły płockiej – mówi prof. Marcinkowski.

Co łączyło ks. Chiariniego z Krasińskimi? Od 1826 r. przez trzy lata był nauczycielem młodego Zygmunta. Wykładał swojemu wychowankowi dzieje biblijne, historię starożytnego Wschodu, Grecji i Rzymu oraz język arabski i łacinę. Pod koniec życia, po odejściu z uniwersytetu, przeniósł się na stałe do Pałacu Krasińskich w Warszawie. Przywiązał się serdecznie do Krasińskich, a Zygmunt darzył go wielkim szacunkiem. Kapłan zmarł w wieku zaledwie 43 lat, zaś ojciec Krasińskiego – gen. Wincenty – ufundował Chiariniemu w Opinogórze nagrobek.