Dzień, który boli

ks. Włodzimierz Piętka

|

Gość Płocki 37/2017

publikacja 14.09.2017 00:00

– Wieziono nas w bydlęcych wagonach, karmiono zupą z wielbłąda, a gdy ktoś umierał w drodze, jego ciało wyrzucano prosto na step – wspomina pani Helena.

▲	Pani Sędzicka, mimo trudnych przeżyć,  nie traci pogody ducha i dobrze wie, że Bóg nigdy jej nie opuścił. ▲ Pani Sędzicka, mimo trudnych przeżyć, nie traci pogody ducha i dobrze wie, że Bóg nigdy jej nie opuścił.
ks. Włodzimierz Piętka /FOTO GOŚĆ

Helena Sędzicka od 61 lat mieszka w Ciechanowie, ale jej korzenie to Wileńszczyzna, ukochane i utracone Kresy: dom, z którego wygnano jej rodzinę, wspomnienie o ojcu, który zmarł w łagrze, i przeraźliwa myśl o kołchozie, w którym powiedziano jej, że ma „pracować na wieczność”. Oto jedna z historii, która symbolicznie wpisuje się w datę 17 września 1939 roku. Wciąż jest żywa i boli, ale – jak zaznacza pani Helena – powoli leczą ją wiara i potrzeba przebaczenia.

Dostępne jest 5% treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.