Nie ma takiego porządku państwowego, który mógłby sprawić, że zbędna stałaby się posługa inspirowana bezinteresowną miłością wobec: obłożnie chorego; załamanego bezrobotnego czy bezdomnego; nieszczęśnika, który wpadł w alkoholizm czy narkomanię; rodziny dotkniętej jakimś strasznym nieszczęściem; wiekowej sąsiadki; samotnego parafianina, który tyle lat chodził do kościoła, a dzisiaj już nie może przyjść; człowieka terminalnie chorego, który potrzebuje już tylko złagodzenia jego bólu, dobrego serca, przyjaznej dłoni, ludzkiej bliskości.