Na pułtuskim rynku 20 czerwca powitamy obraz nawiedzenia. Od bazyliki kolegiackiej i od parafii św. Mateusza rozpocznie się nawiedzenie wszystkich parafii diecezji płockiej. Będzie się ono odbywało w roku jubileuszu 940-lecia istnienia diecezji płockiej.

Do tej diecezjalnej rocznicy dochodzą ogólnopolskie obchody 1050-lecia chrztu Polski oraz trwający w Kościele powszechnym Rok Życia Konsekrowanego, a także mający się rozpocząć 8 grudnia br. Nadzwyczajny Jubileusz - Rok Święty Miłosierdzia.

O zbliżającej się peregrynacji pisał bp Piotr Libera do księży diecezji płockiej w specjalnym liście z 1 stycznia. Napisał w nim m.in.

Szybkimi krokami, Umiłowani Bracia, zbliża się Nawiedzenie Parafii naszej Diecezji przez Maryję w Obrazie Jasnogórskim (20 czerwca 2015 – 11 czerwca 2016). Dlatego właśnie, chociaż wiem, jak bardzo absorbuje Was w tym czasie i ile sił kosztuje wizyta duszpasterska, pragnę przekazać Wam kilka refleksji, dotyczących tego niezwykle ważnego wydarzenia w życiu Kościoła Płockiego.

Najpierw pozwolę sobie Wam przypomnieć, że idea Nawiedzenia wzięła się stąd, iż uwięziony w Komańczy Prymas Tysiąclecia Sługa Boży Kardynał Stefan Wyszyński, przekazując tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu, prosił, aby 26 sierpnia 1956 roku, podczas uroczystości Jubileuszu 300-lecia ogłoszenia Maryi Królową Polski, Księża Biskupi wnieśli Cudowny Obraz Matki Bożej na Szczyt Jasnogórski. Gdy Biskupi dokonali tego aktu i udzielili Obrazem błogosławieństwa, wzruszeni wierni poczęli wołać: "Matko, nie opuszczaj nas!", "Pozostań z nami!". 2 listopada 1956 roku, wkrótce po powrocie z więzienia, Ksiądz Prymas przybył na Jasną Górę. Zapoznano go wtedy z ideą Nawiedzenia, zrodzoną z tego wołania ludu Bożego. "To byłoby przedłużone ramię Dziewicy Wspomożycielki!" – odpowiedział Sługa Boży i zaakceptował tę myśl.  W rezultacie 11 kwietnia 1957 roku obradująca na Jasnej Górze Konferencja Plenarna Episkopatu Polski uchwaliła przeprowadzenie dzieła NAWIEDZENIA-PEREGRYNACJI we wszystkich parafiach naszej Ojczyzny.

Sporządzono Kopię Cudownego Obrazu i 6 maja 1957 roku, gdy Ksiądz Prymas Wyszyński udał się do Rzymu, aby odebrać kapelusz kardynalski (wcześniej władze komunistyczne odmówiły wydania paszportu), zabrał ze sobą tę Kopię. Sługa Boży Papież Pius XII z radością pobłogosławił Obraz, aby wędrował on jako widomy znak łączności katolickiej Polski ze Stolicą Świętą. Tak rozpoczęła się Pierwsza Peregrynacja.  Władze komunistyczne, przerażone  jej owocami, zaczęły stopniowo ograniczać to wielkie dzieło. Kilkakrotnie odbierano Obraz, wreszcie „aresztowano” go i przewieziono na dziedziniec jasnogórski, a wyższy oficer MO wezwał przeora i przekazał mu, że Wizerunek ma pozostać na Jasnej Górze; w razie niepodporządkowania się temu nakazowi, zostaną powołani do służby wojskowej wszyscy klerycy paulińscy i zlikwidowany będzie klasztor warszawski ojców.

Przez Polskę wędrowały w tych latach tylko puste ramy, Ewangeliarz i świeca, symbolizujące Nawiedzenie Maryi. Sam byłem tego świadkiem – tak działo się w archidiecezji katowickiej, z której pochodzę. Gdy zbliżało się Nawiedzenie diecezji sandomierskiej, ksiądz Wójcik, kapłan tej diecezji, aby nie obarczać odpowiedzialnością ojców paulinów, postanowił potajemnie wykraść Obraz. Tak się też stało i 13 czerwca 1972 roku Cudowny Wizerunek został wywieziony do Radomia. W wygłoszonym wtedy kazaniu Ksiądz Prymas powiedział: "Kościół musi mieć swoją Matkę. Była już na Godach w Kanie. Jakże się cieszymy, że wróciła! Narodowi potrzebna jest MATKA! Cieszymy się, że Obraz - dar Ojca Świętego - który jest własnością Episkopatu Polski i oddany został pod moją opiekę i odpowiedzialność - będzie waszą radością". Od tego czasu Peregrynacja kontynuowana była już bez przeszkód, także w naszej Diecezji. Liczni jeszcze,  starsi kapłani mają w pamięci wspaniałe owoce tego Pierwszego Nawiedzenia, odbywającego się od 30 listopada 1975 roku do 7 listopada 1976 roku. 

3 maja 1985 roku rozpoczęło się obecne, Drugie Nawiedzenie. Św. Jan Paweł II w specjalnym Telegramie na tę okoliczność napisał: "Nawiedzenie to ma być czasem refleksji i duchowej odnowy, ma mieć poniekąd charakter adwentowy z uwagi na zbliżający się Rok 2000 od Narodzenia Chrystusa... Proszę Matkę Chrystusa i Matkę naszą, aby przez swoje Macierzyństwo była dla moich braci i sióstr natchnieniem w pracy nad sobą, w wewnętrznej przemianie serca, w wytrwałym budowaniu własnego człowieczeństwa na fundamencie wiary, nadziei i miłości, w praktykowaniu trzeźwości i przezwyciężaniu wszelkiego zła dobrem; aby pomogła każdemu odnaleźć drogę wiodącą do Chrystusa, Odkupiciela człowieka, i do prawdziwej jedności w wierze".

Te słowa Świętego Papieża stają się teraz naszym testamentem i zobowiązaniem. Po doświadczeniach diecezji, które poprzedziły nas w  przeżyciu Drugiego Nawiedzenia, odbywającego się w wolnej już Ojczyźnie, widać jasno, że udaje się ono tam, gdzie przede wszystkim kapłani czystym sercem oddają się Maryi, gdzie szczerze i serdecznie zapraszają Ją do swoich wspólnot parafialnych, gdzie dobrze przygotowują Jej Nawiedzenie. Tam, gdzie tak się dzieje – i można podawać przykłady takich diecezji – owoce peregrynacji znowu są wspaniałe.

Zapraszajmy więc już dzisiaj, Umiłowani Bracia, Maryję, aby pomagała nam czynić naszą parafię – jak mówi papież Franciszek – rodzinną i gościnną; aby z naszą pomocą przekształcała ją w prawdziwą wspólnotę w drodze; wspólnotę, której członkowie są dumni ze swej wiary i cieszą się, że mogą być świadkami Jezusa Chrystusa pośród sekularyzującego się świata. Cieszy  mnie to, że w tym właśnie duchu w każdą pierwszą niedzielę miesiąca odprawiamy we wszystkich naszych świątyniach "Nowennę przed Peregrynacją Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej"; że modlimy się o godne przeżycie Nawiedzenia; że w niektórych parafiach przed tegoroczną Pasterką odmawiano różaniec o jego błogosławione owoce! Jak wiecie, w celu godnego przyjęcia Naszej Matki i Królowej odbyliśmy także specjalne posiedzenia Rady Kapłańskiej i Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej oraz Konferencję Księży Dziekanów.

Tak, Kochani Bracia, zapraszajmy Bożą Rodzicielkę otwartym sercem, z wiarą, nadzieją i  miłością, które Ona tyle razy wzbudzała w Kościele przez swoje matczyne objawienia: w Lourdes, w Gietrzwałdzie, w Fatimie, w Syrakuzach, w Kibeho... Nie zapominajmy przy tym, ile my sami w swoim powołaniu, a także cała nasza Mazowiecka Diecezja w swojej historii Jej zawdzięcza. Śp. ksiądz prof. Tadeusz Żebrowski nieraz przypominał, że nasza katedra od początku była Katedrą Maryjną; że tyle jest kościołów i parafii Jej imienia; że to właśnie dzięki pobożności Maryjnej w XVI wieku na Mazowszu nie znalazł posłuchu protestantyzm; że stąd wyszedł Prymas Tysiąclecia – Prymas Jasnogórskich Ślubów Narodu. Może więc nie jest także rzeczą przypadku, że Maryja przybywa do nas, gdy upamiętniamy 1050-lecie Chrztu Polski; gdy świętujemy 940-lecie naszej Diecezji; gdy w Jej matczyne dłonie składamy owoce Synodu Diecezjalnego i z Nią zaczynamy wdrażać go w życie.