Niektóre zgromadzenia żyją ściśle za murami klasztorów, inne otwierają drzwi swoich domów zakonnych dla rekolektantów.

Są takie, które mają wyraźnie wytyczone cele działalności, np. opieka nad chorymi, pomoc najuboższym, praca z młodzieżą, a inne, szczególnie te o rysie kontemplacyjnym, swoje powołanie widzą w modlitwie.

To piękna różnorodność, bo w niej wszyscy są potrzebni i równie ważni. A co mówią same siostry o swoich zgromadzeniach?

- Benedyktyńskie hasło to „Módl się i pracuj”. Benedyktynki nie zostały stworzone do żadnego innego doczesnego celu; one miały realizować swoje powołanie, w murach swojego klasztoru modlić się i pracować. Cała nasza formacja ukierunkowana jest ku wyciszeniu. Dlatego naszym głównym zadaniem w Kościele jest  modlitwa, która jest na pierwszym miejscu w naszym życiu codziennym; szczególnie modlitwa liturgiczna. Poza nią są te zadania, które wyznaczają aktualne potrzeby Kościoła - mówi s. Agata, benedyktynka z Sierpca.

- Mamy zachowany strój tradycyjny. Jesteśmy bardzo starym zakonem, bo początek życia zakonnego to właśnie monastycyzm benedyktyński, czyli przełom V i VI wieku. To jest strój wyrażający życie kontemplacyjne według charyzmatu św. Benedykta - wyjaśnia dalej s. Agata.

Siostry benedyktynki modlą się na brewiarzu monastycznym, powiększonym, a swój drogowskaz w życiu zakonnym upatrują w słowach „Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony”.

W brązowych habitach, uszytych na kształt krzyża, przepasanych białym sznurem z trzema węzłami chodzą klaryski kapucynki, które są od 300 lat w Przasnyszu. W ich klasztorze trwa całodzienna adoracja Eucharystii.

- Jesteśmy zakonem klauzurowym, a naszym głównym charyzmatem jest modlitwa. Komuś z zewnątrz może wydawać się, że to takie nudne życie, może nawet bez sensu, ale to życie naprawdę bardzo piękne. Tak wiele ludzi prosi nas o modlitwę i widzimy jej działanie, jej sens - mówi s. Izajasza.

O charyzmacie pasjonistek św. Pawła od Krzyża, które także są w Przasnyszu, mówi nam s. Małgorzata.

- Składamy także czwarty ślub - życia i głoszenia Męki Pańskiej. Jak tym żyć? To jest bardzo proste. Nasze życie nie składa się tylko z radości, ale też z problemów, bólów, kłopotów. To co jest trudne staramy się w ciągu dnia, w konkretnych sytuacjach oddawać Panu Jezusowi, który jest ukrzyżowany, ale który jest jednocześnie wielką miłością. Bo to krzyż to nie jest tylko cierpienie, ale to także miłość. I ta miłość pomaga nam, żeby w codzienności przezwyciężać to, co jest trudne. Nasze zawołanie to: „Męka Jezusa Chrystusa niech zawsze będzie w sercach naszych” - mówi s. Małgorzata.

Ten charyzmat wyraża także strój pasjonistek - czarny, z przypięty sercem „pasjonistkowskim” z napisem „Męka Jezusa Chrystusa” i z różańcem, na którym często się modlą do Matki Bożej Bolesnej.

W podpłockim Rogozinie od kilku lat swój dom mają misjonarki Krwi Chrystusa.

- Naszym charyzmatem jest być jak Maryja, pod krzyżem drugiego człowieka; być tam, gdzie Jezus cierpi, gdzie przelewana jest Jego krew. Mówi o tym nasz znak, na którym widać Maryję blisko serca Jezusa. Trzyma Ona kielich, jako znak składania ofiary, zarazem znak gotowości, by zostać wypełnionym Krwią Chrystusa, czyli Bożą miłością - mówi nam s. Dominika.

Jak przejawia się owa misyjność, zawarta w nazwie zgromadzenia i haśle „Ruch, Wspólnota, Misja”?

- Dla nas wszystko jest okazją do misji; każde spotkanie, praca. Mamy być misjonarkami wszędzie tam, gdzie jesteśmy. Nasz dom jest otwarty na każdego człowieka. Staramy się, by ludzie, którzy do nas przychodzą, czuli się jak w rodzinie. A wiemy, że ten brak rodziny jest teraz bardzo mocno odczuwalny - mówi siostra misjonarka Krwi Chrystusa.

Misyjny charyzmat zobowiązuje do aktywnego zaangażowania w życie i dzieła Kościoła. Siostry z Rogozina właśnie to robią - prowadzą dni skupienia dla młodzieży, angażują się w płocką pielgrzymkę na Jasną Górę, w przygotowania do ŚDM i inne przedsięwzięcia duszpasterskie. W ich szarym, prostym stroju charakterystycznym elementem jest czerwony kolor sznura - przywodzący na myśl Krew Chrystusa, która jest najpełniejszym wyrazem miłości Boga do człowieka.