Kiedyś zakład szewski czy zegarmistrzowski był na prawie każdej ulicy. Ich szyldy można było zobaczyć na bramach i ścianach starych kamienic. Dziś jest ich jak na lekarstwo. Wszystko dlatego, że następców coraz mniej. Dawniej umiejętności te dziedziczyło się z pokolenia na pokolenie: np. u Kowalskiego naprawiało się buty, a u Nowaka – zegarki. Dziś brakuje mistrzów i uczniów, a prawdziwi specjaliści są na wagę złota.

Nauki na Bonifraterskiej

Odwiedzamy na pułtuskim rynku ostatniego z cholewkarzy w tym mieście. Akurat przeszywa zamek w torbie podróżnej. – Teraz wystarczy przejechać na maszynie, aby szwy dobrze trzymały – mówi Tadeusz Smogorzewski. Od 1961 r. jest cholewkarzem i do dziś wykonuje swój zawód. – Przed wojną mój ojciec robił oficerki dla 13 Pułku Piechoty w Pułtusku. Gdy nastała wojna, cholewki do butów wykonywali Żydzi. Nawet w Warszawie było zaledwie czterech cholewkarzy Polaków, reszta była żydowskiego pochodzenia. I właśnie w czasie okupacji zacząłem się uczyć tego zawodu.