Agnieszka Otłowska: Skąd u Pana taka pasja dłubania w drzewie?

Andrzej Sroka: Albo wiesz, albo nie wiesz. Ja zawsze wiedziałem. Wcześniej chciałem być plastykiem; dużo robiłem grafiki. Mój ojciec był utalentowany artystycznie, miał taki dar. Po kimś to się dziedziczy: albo to rozwiniesz i wykorzystasz, albo nie. Ja z kolei zawsze miałem świadomość, że potrafię rzeźbić. W podstawówce chodziłem na kółko plastyczne. Rzeźbiliśmy w mydle, ja wyskrobałem jakąś twarzyczkę i nauczycielka od razu mówiła, że to takie piękne, że mam talent itd. Gdy się to posiada, to jest to normalne, jak patrzenie, oddychanie. Żeby tworzyć, trzeba wychodzić troszeczkę, nie za bardzo, poza ramy, w których żyjemy.