Ukraina bardzo mnie boli

Gość Płocki 09/2014

publikacja 27.02.2014 00:00

O Kijowie – mieście dzieciństwa – z Walerią Gordienko, płocczanką, która część swego życia i serca zostawiła na Ukrainie, rozmawia ks. Włodzimierz Piętka.

 Pani Waleria z chustą wykonaną przez jej babcię, na której wyhaftowane zostało przysłowie: „Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje” Pani Waleria z chustą wykonaną przez jej babcię, na której wyhaftowane zostało przysłowie: „Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje”
ks. Włodzimierz Piętka /GN

Ks. Włodzimierz Piętka: W jaki sposób życiowe drogi poprowadziły Panią z Kijowa do Płocka?

Waleria Gordienko: To bardzo długa, bogata i tragiczna historia. Już moi pradziadkowie trafili na Wschód. Pradziadek Włodzimierz Pogorzelski studiował medycynę w Sankt Petersburgu. Został zamordowany w czasie rewolucji październikowej. Moi drudzy pradziadkowie mieli majątek na Ukrainie. Choć byli ludźmi zamożnymi, bardzo troszczyli się o okoliczną ludność: pradziadek zakładał ochronki, a prababcia kierowała szkołą. Oni też zostali bestialsko pomordowani przez komunistów. Dziadkowie z kolei zostali wywiezieni na Sybir. Rodzice byli związani z Kijowem, w którym i ja się urodziłam. Mój tata przez 18 lat był głównym architektem miasta. Gdy do Kijowa przyszły siostry karmelitanki, on projektował ich klasztor i pomagał w jego budowie. Ja spędziłam w Kijowie 28 lat. Po śmierci męża, na zaproszenie sióstr karmelitanek, przyjechałam z córką do Polski, a ponieważ z wykształcenia jestem chemikiem, w 1997 roku trafiłam do Płocka i tu znalazłam pracę. Z historii mojej rodziny wiem, co niesie rewolucja; ale też zrozumiałam, że choć po ludzku wiele może planujemy, to jednak Pan Bóg prowadzi nas swoimi drogami i spełnia swoją wolę.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.