Agnieszka Kocznur: O sobie mówi Pani: „Jestem zwyczajną osobą, nie robię nic wielkiego”. Ale to niezwykła rzecz pomagać nieprzerwanie od 20 lat. Skończyła Pani 80 lat, nie czas odpocząć?

Anna Kozera: – W czasie wojny sama poznałam ubóstwo i bezdomność. Wiedziałam, czym jest tułaczka, poszukiwanie schronienia i jedzenia. Pamiętam, jak już po wojnie rodzice kupili stół, co to była za radość, że cała rodzina może razem zjeść posiłek… Te doświadczenia na pewno miały wpływ na moje życie, ukształtowały wrażliwość na biedę. Mój ojciec miał w sobie zapał społecznika i do ostatnich lat pomagał. Nawet przed śmiercią starał się dbać o najbliższe otoczenie, sadził drzewka, robił porządek. Musiało być tak jak trzeba. To, co robię, jest w zgodzie ze mną i moimi przodkami. Stowarzyszenie to mój drugi dom. Nie mogłabym założyć kapci i usiąść przed telewizorem.